Οι δρόμοι ξαναγέμισαν με τρακτέρ και κορναρίσματα. Οι αγρότες της Ελλάδας δεν διαδηλώνουν για εντυπώσεις, διαδηλώνουν γιατί δεν μπορούν άλλο να επιβιώσουν. Και ενώ αυτοί παλεύουν με χρέη, αυξημένο κόστος και χαμένες σοδειές, η κορυφή της εξουσίας δείχνει ότι προτιμά «την ασφάλεια της πίσω πόρτας στο αεροδρόμιο», αποφεύγοντας την πραγματικότητα που ξεσπά στους δρόμους.
Ο πρώτος λόγος της οργής τους είναι προφανής: οι καθυστερημένες επιδοτήσεις και αποζημιώσεις. Μήνες ολόκληρους περιμένουν χρήματα που τους ανήκουν, ενώ οι μεγάλοι όμιλοι καρπώνονται τα κέρδη ακάθεκτοι. Η γραφειοκρατία πνίγει τον μικρό παραγωγό, ενώ εκείνος προσπαθεί να κρατήσει τη γη του ζωντανή.
Ο δεύτερος λόγος είναι εξίσου καυτός: το εξωφρενικό κόστος παραγωγής. Καύσιμα, ρεύμα, λιπάσματα, ζωοτροφές, όλα στα ύψη, ενώ οι τιμές πώλησης μένουν στάσιμες ή πέφτουν. Οι αγρότες δουλεύουν μέρα και νύχτα για να βγουν… μείον. Αυτό δεν είναι δουλειά, είναι βασανιστήριο με κρατική ανοχή.
Κι όμως, οι αγρότες δεν ζητούν ελεημοσύνη. Ζητούν δικαιοσύνη και επιβίωση. Ζητούν να μπορούν να συνεχίσουν να παράγουν, να ταΐζουν τη χώρα, να στηρίζουν την οικονομία χωρίς να γονατίζουν κάτω από φόρους και φουσκωμένους λογαριασμούς. Η ελληνική ύπαιθρος δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής και της χωράς.
Η εικόνα φυγής από την πίσω πόρτα, ενώ οι αγρότες διαμαρτύρονται στους δρόμους, είναι σύμβολο μιας εξουσίας αποκομμένης από την πραγματικότητα. Αν δεν αλλάξει στάση, η χώρα θα μάθει με τον πιο σκληρό τρόπο ότι χωρίς αγρότες δεν υπάρχει αύριο.
Καθήκον όλων, να τους υποστηρίξουμε.